Mocht jij muziek zijn

Mocht jij muziek zijn,
dan zou ik jaloers zijn
op zoveel.

Ik zou je wel delen,
maar niet met iedereen.
Ik zou met je pronken,
gewoon niet de hele tijd.
Ik zou je liefst
ergens stiekem
voor mezelf houden.

Mocht jij muziek zijn,

dan zou ik soms kwaad zijn.

Omdat je te hard bent

of te zacht.

Omdat je vals klinkt
en niet oprecht.
Omdat je niet luistert
en ik dat wel doe.

Mocht jij muziek zijn,

dan zou ik gek worden

Ik zou je laten afspelen,
opnieuw en opnieuw.
Je zou in mijn hoofd spoken
en me verwarren,
omdat je zo vaak
opnieuw en opnieuw
afspeelt.

Mocht jij muziek zijn,

dan zou ik van je houden.

Voor altijd,

denk ik.

Bus 55

Toen ik daarnet op de bus zat en er een redelijk dik mevrouwtje een poging deed om op te stappen, moest ik plots terugdenken aan een opdracht die ik vorige maand kreeg bij Caviar. Ik moest er een cast samenstellen voor een spotje van Duracell. Meer bepaald: mensen kiezen met een profiel van een busreiziger, en zo een hele bus vol.
Ik kreeg een hele databank vol figuranten en moest er 20 geschikte kandidaten uithalen. Keith lachte nog dat ik maar eens aan de mensen op mijn eigen bus naar huis moest denken.
"En maak daar maar eens een mooi mixje van," zei hij.

Ja natuurlijk, daar zat ik dan. Denkend aan de 55 en zijn kleurrijke bevolking.

want... wie zat en zit doorgaans altijd op bus 55:

- Ik, omdat ik vaak de bus naar huis neem van Sint-Pietersstation. Maar ik mocht niet meedoen aan de spot.

- Een vrouw met een nektapijt tot op de grond die altijd met de buschauffeur staat te praten.
Niemand met nektapijten in de databank.

- Twee bijna identieke blonde meisjes met allebei een witte broek, witte pumps, witte nagelak, een witte diadeem en een witte gsm afgewerkt met pareltjes.
Niemand met blond haar en een witte parelgsm in de databank.

- Vier kleine ettertjes met een luid afspelende gsm vol kamelenmuziek.
Geen ettertjes met kamelenmuziek in de databank.

- Kalende dikke mensen met een marcelleke, die een beetje ongeduldig zijn bij het opstappen, ookal lukt dat vaak niet gezien hun postuur.
Geen dikke kalende mensen met een marcelleke in de databank.

- Een meisje met kort haar met enkel en alleen kleren van Esprit. Maar echt alles van wat ze draagt, is van Esprit, tot haar zakagenda toe. (Ze werkt blijkbaar bij Esprit, ontdekte ik achteraf via Laura)
Geen meisjes met korte haren en Espritkleren in de databank.

- Marginale mensen, want hoe omschrijf je ze anders. De zwerm petjesjongens met een net uitgestampte sigaret achter hun oren en een blik in hun ogen die direct op: "Wa ist me u." staat, als je iets te lang blijft kijken. Zo een soortje dat een lief oud vrouwtje op de achterbank zonder pardon op de middengang zou gooien, omdat ze op hun plaatsje zit.
Geen marginalen met petjes in de databank.

-Vechtende mensen, kotsende mensen, te luid telefonerende mensen, koppels die op het punt staan in een vechtscheiding over te gaan.
Allemaal niet in de databank.


Dat zit op mijn bus.
En dat zat allemaal niet in de databank!

84% waarheid.

Anna

Oude mensen zijn roddelziek, traag en irritant. Gewoon een afgebleekte schim van wat wij, jonge volken, zijn. 

Tenminste, dat denk ik toch elke keer als ik achter een rij bejaarden aanschuif in de supermarkt ...

Maar dan kom ik bij mijn oma en word ik even stil. Zit daar een fiere dame, 90 jaar oud, met een overwonnen kanker, bijna twee oorlogen achter de kiezen, zich af te vragen waarom ze nu toch de vijf over de wereld bekendste huisvrouwen (volgens Libelle) niet kan thuisbrengen. "En ik lees nochtans elke week de Libelle, kijk elke dag naar Het Journaal en De Rode Loper!" Dan lacht ze eens naar mij en lees ik in haar ogen een jeugdige nieuwsgierigheid die me op slag 70 jaar ouder doet voelen. Want stiekem, ik kende de huisvrouwen ook niet. 

En als ik vertel over mijn nieuwe jobje in Gent, geeft ze me een beschrijving van de Graslei, die beter klopt dan het in werkelijkheid is. Ze vraagt me soms de pieren uit mijn neus over dingske hier en dingske daar. Leeftijdsgenoten die op trouwen staan en waarin ze me alweer overtreft met haar kennis. En als ze over haar reizen begint lijkt ze de halve aardbol kent. New York? Zit het daar nog altijd vol met ratten? Ierland? Die overdrijven wel met hun kerken.

Ik geef toe, elke keer als ik van bij mijn meme Koeikens vertrek, ben ik de afgebleekte schim. Weg irritatie, weg roddels, weg traagheid. Mijn oma van 90 is een kind van deze tijd. Met een Golf 4 en een ietwat gevaarlijke rijstijl.  

Ik kijk op naar dat kranige dametje. De beste journalist van Kluizen, al beseft ze dat zelf niet echt.

99% waarheid.