Oude mensen zijn roddelziek, traag en irritant. Gewoon een afgebleekte schim van wat wij, jonge volken, zijn.
Tenminste, dat denk ik toch elke keer als ik achter een rij bejaarden aanschuif in de supermarkt ...
Maar dan kom ik bij mijn oma en word ik even stil. Zit daar een fiere dame, 90 jaar oud, met een overwonnen kanker, bijna twee oorlogen achter de kiezen, zich af te vragen waarom ze nu toch de vijf over de wereld bekendste huisvrouwen (volgens Libelle) niet kan thuisbrengen. "En ik lees nochtans elke week de Libelle, kijk elke dag naar Het Journaal en De Rode Loper!" Dan lacht ze eens naar mij en lees ik in haar ogen een jeugdige nieuwsgierigheid die me op slag 70 jaar ouder doet voelen. Want stiekem, ik kende de huisvrouwen ook niet.
En als ik vertel over mijn nieuwe jobje in Gent, geeft ze me een beschrijving van de Graslei, die beter klopt dan het in werkelijkheid is. Ze vraagt me soms de pieren uit mijn neus over dingske hier en dingske daar. Leeftijdsgenoten die op trouwen staan en waarin ze me alweer overtreft met haar kennis. En als ze over haar reizen begint lijkt ze de halve aardbol kent. New York? Zit het daar nog altijd vol met ratten? Ierland? Die overdrijven wel met hun kerken.
Ik geef toe, elke keer als ik van bij mijn meme Koeikens vertrek, ben ik de afgebleekte schim. Weg irritatie, weg roddels, weg traagheid. Mijn oma van 90 is een kind van deze tijd. Met een Golf 4 en een ietwat gevaarlijke rijstijl.
Ik kijk op naar dat kranige dametje. De beste journalist van Kluizen, al beseft ze dat zelf niet echt.
99% waarheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten