De ladder

Ik kijk enorm op naar een bepaalde groep mensen. Ze zijn eigenlijk een klein beetje uniek. Iedereen kent er zo maar een paar echt goed.
Het soort zielen dat je nooit echt iets kan verwijten omdat ze door en door goed en sterk zijn. Die af en toe wel domme dingen doen, zoals iedereen wel eens, maar die dat gekke gedoe met gemak weer overeind krijgen.

Ik wou stiekem dat ik ook zo iemand was. Maar ik maak voorlopig nog teveel fouten om in die categorie thuis te horen.

Soms doe ik een poging en bouw ik een soort ladder op weg naar dat hoger niveau. Een van complimentjes en goede daden. Maar elke keer komt er wel een mannetje met een dikke schaar. Zo een groot rechtshandig ding dat mijn met linkse handen gebouwde ladder met gemak in tweeën knipt.

Dit zou gerust een liedje van Bart Peeters kunnen zijn of als ik dieren had gebruikt, een verhaal van Toon Tellegen. Jammergenoeg bestaat het mannetje echt en is zijn schaar soms heel erg slecht gezind. Ik floep er dan iets uit of ik doe alweer iets stom. Het is echt niet gemakkelijk om niet te zijn zoals je echt wil zijn.

Maar ik leef in goede hoop en denk aan wat later komt. Zo hoop ik stiekem ooit een ladder te bouwen die sterk genoeg is, dat ik eindelijk kan klimmen naar de categorie waarin ik pas. En mijn vrienden kan laten zien dat ik, met af en toe een flater hier en daar, ook ben zoals zij.

dit schrijfsel draag ik op aan alle Toontellegense eekhoorns in mijn leven.