 |
| Voorpagina Het Laatste Nieuws (ongeveer) 25 augustus 2005 Typisch: de helft van de info is fout. Zoals je wel zal lezen in mijn echtgebeurde verhaal. Misschien moet ik hen mijn idee van waarheidsmeters eens doorsturen |
Ik zat onlangs alleen in de cinema. Voor Cutting Edge.
Alleen.
Dat is eng.
Want het is daar donker, en ik ben niet zo fan van donkere plaatsen waar ik 'alleen' ben.
Die cinemazetel... deed me terugdenken aan een oud griezelcinemaverhaal, dat ik zelf had meegemaakt.
Ik ging met Fien en Lore naar Kinepolis, we waren toen 17-18 jaar ongeveer. Ik weet het nog goed, naar The Island, midden augustus ongeveer. Die film was met Scarlet Johannson en ging over rijke mensen die een kloon van zichzelf konden laten maken. Die klonen werden gekweekt op een eiland, en natuurlijk, zoals dat gaat in zo een films, liep dat niet goed af. Niet zo een enge film maar... af en toe steeg de algemene bloeddruk toch eens in de zaal. Ik heb het einde van de film nooit gezien. Nooit durven verder kijken sinds die keer...
We hadden de film van 17u gekozen, want het was bloedheet die dag, een hittegolf, meer dan 30 graden. Dus we zochten verkoeling, en dat vind je bij kinepolis, goeie airco, toen toch!
We dachten, we zetten ons op het gemak, op de laatste rijen, dan kunnen we ook niemand lastig vallen als we, wat niet echt een uitzondering was bij ons, weer maar eens om iets stom in de lach schoten.
We zaten als volgt, van links naar rechts... Ikzelf, Fien, Lore. En dan aan de andere kant van ons rij nog ene paar mensen. Links van mij zat niemand.
Halfweg de film wordt de spanning plots opgebouwd, de klonen proberen te ontsnappen uit hun geconditioneerde wereldje, naar de echte wereld. Met de nodige geluidseffecten tot gevolg.
En midden in zo een scène raakte ik wat afgeleid, ... en midden in zo een scène draaide ik mijn hoofd en zag ik iets wat ik tot op vandaag nog haarscherp voor mijn geest kan halen. Mijn eerste reactie... was lachen. Ik dacht dat het de technicus van de zaal was, die ons een lesje wou leren, omdat we met onze blote voeten (we hadden teenslippers aan, alle drie) op de bankjes voor ons zaten .
En Michiel, Fien haar liefje, had eens verteld dat hij ooit ook zijn voeten (met schoenen) op de bank voor hem had gelegd en dat een technicus dat had opgemerkt en vanuit de regiekamer een balletje had gegooid naar zijn hoofd, met een dreigende vuist, toen Michiel keek vanwaar het balletje kwam.
Dus ik keek naar links en ik dacht eerst: oei, ik moet mijn voeten van de bank doen, en dan een stomme verontschuldigende lach, omdat de manier waarop, nogal absurd was. Ik tikte op Fien haar schouder en vroeg haar hetzelfde te doen.
Drie, vier lange seconden later... drong het echt tot me door. Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf. Want... wat zag ik daar tussen de zeteltjes van de cinema, links van mij, op geen meter van mij verwijderd.
EEN MENSENHOOFD.
Dat steeds verder weg sloop.
Een mensenhoofd dat door de lichtinval van het scherm, lijkbleek was en me aan het aanstaren was.
Ik ben letterlijk op Fien haar schoot gesprongen. Moord en brand geroepen, heel de zaal keek naar ons. En dan "ZIJDE GIJ ZOT"
Plots sprong dat hoofd recht, keek ons aan, twijfelend. Wij naar hem, verbijsterd... Het was een man van Marokkaanse afkomst, en al zou dat er niet toe mogen doen, ik vind toch dat dat mag vermeld worden. Hij zag er een beetje afgeleefd uit.
Ik was compleet over mijn toeren en kon mijn gedachten niet op één rij krijgen. Fien, die veel rationeler is in zo een dingen, was direct bij de pinken. Ze greep naar haar zak, die onder haar voeten op de grond lag en voelde of alles er nog in zat.
Niet dus
Haar gsm was weg en haar portefeuille ook.
De man schoof naar achter, verder en verder weg uit de rij. Fien, RAZEND, stapte er op af. En als je weet dat Fientje toen het tengerste meisje was van haar leeftijd, dan... kon je, moest t niet zo serieus geweest zijn, jezelf bijna dubbel plooien voor het volgende tafereel. Fien die het opneemt tegen een man, bijna twee keer groter en drie keer zwaarder dan haar: GEEF MIJN PORTEMONNEE TERUG. NU!
En de dief, compleet in het nauw, zonder aarzelen, de portefeuille naar Fien. Een sorry en in gebroken Vlaams 'ik zal het nooit meer doen'
Hij zette het op een lopen.
Fien opgelucht en in vreemde extase tegelijk.
En het plots besef: die kerel heeft mijn GSM nog!
Lore springt recht en sleurt me in mijn complete verwardheid, mee naar beneden. Een achtervolgingsmanoeuvre om nooit meer te vergeten, op onze blote voeten, want onze slippers hadden we uitgedaan, en tijd om ze te zoeken, was er niet. Door de zaal, waar nog andere mensen even verbijsterd aan het meevolgen waren... -en geloof me: kunnen zeggen dat je door een 70-tal mensen interessanter werd bevonden dan Scarlett Johannsen, die net een semi naaktscene aan het opvoeren was, dat voelt wel goed aan, bedacht ik me achteraf- naar een zijuitgang van Kinepolis, het Muinkpark (waar vroeger een dierentuin was, zo vertelde Pieter Jan me gisteren op de VKB-vergadering) binnen.
Roepen, tieren. HOU DIE MAROKKAAN TEGEN!!!!! (sorry een beetje voor die 'rassenverwijzende' uitspraak, maar... wat konden we anders roepen) Twee studenten, die toen aan het studeren waren voor hun tweede zit in het park, veerden overeind en tackelden op een heel cool manier die stoute dief.
Direct naar de politie gebeld: LORE WAT IS HET NUMMER VAN DE FLIKKEN? KWEET NIET!! Aan twee mensen moeten vragen, want ik had het nog nooit nodig gehad. 101 dus... Op zo een momenten is het echt het laatste nummer dat in je opkomt.
In gigantische paniek gebeld...
"we komen onmiddellijk, blijf rustig waar je bent, alles komt in orde", achteraf nog eens goed gelachen met dat zinnetje.
Wachten
en wachten
en wachten.
Die kerel maakte intussen een onverwachte beweging en kon zich loswrikken uit de greep van de student. Hij verdween, als een dief in de nacht, en keerde nooit meer terug.
Een HALF UUR later kwam politie Gent toe. Zelfs te voet, achteruitstappend, doe je er zo lang nog niet over om van aan het politiekantoor op de ring tot aan Ter Platenbrug te komen.
Verklaring laten afnemen. En Delfien terug opgevangen, die aan de ingang stond te trillen op haar benen, met onze slippertjes in haar handen.
We vroegen nog naar de verantwoordelijke van de Kinepolis, 'ik wil de verantwordelijke spreken', altijd al eens willen zeggen dat zinnetje, of we nu niet naar de film van 20u mochten gaan, om het einde te zien van The Island. Niet dat we daar nog zoveel zin in hadden, maar het was straf... want HET MOCHT NIET. Losers.
Waarom we zo kwaad waren op Kinepolis...
Door iets wat we nadien te weten waren gekomen.
Hoe die kerel is binnengeraakt, in de zaal..., en ik hou je niet tegen het ook eens te proberen. Spuw op Kinepolis! Met hun vele te dure films
Met een schroevendraaier en een bierkaartje of een stukje karton. Door de uitgangsdeur. Gewacht tot de laatste door de deur naar buiten ging, de deur die net niet dichtvalt... en er een bierkaartje/stukje karton tussengestoken.
Ik wist dat trucje nog van een Lord of The Ringsmarathon, twee jaar ervoor, ooit cadeau gekregen van Bert, voor mijn verjaardag denk ik, met de avant première van de laatste film. Dan mochten we dat ook toepassen, want zo konden we af en toe een luchtje gaan scheppen zonder een omweg langs boven te moeten maken. En per uitzondering mocht je je eigen eten meebrengen naar de zaal. Leuke ervaring, zeker omdat mensen daar naast pizza's en frieten eten, ook andere activiteiten uittesten. Zoals hun voorraadje weed in sigaretjes rollen, circuskunstjes voor het scherm, nu er toch publiek was, en ga zo maar door... dus ook veel bijgeleerd van hoe je gemakkelijk gratis Kinepolisfilmpjes kon gaan meepikken.
Nooit had ik het geprobeerd, maar ik had t beter wel gedaan. Want die stommeriken... gaven zelfs nog niet toe dat de fout ook bij hen lag, bij hun lak aan veiligheid in hun zalen. We hadden beter klacht ingediend.
Na onze verklaring moesten we mee naar een stukje politiekantoor in centrum Gent waar fotoboeken lagen met Marokkaanse dieven. Onze dief heette Mohammed ... ... Want dat had de student die hem had getackeld slimweg van zijn paspoort afgeschreven. Hij verbleef illegaal in het land. En tot op vandaag hebben we niets meer gehoord van dat verhaal.
En waarom ik dat nu precies zo eng vond, voor de stoerdere lezer, die de commotie niet snapt in mijn verhaal. Iets wat de krant zelfs niet begrepen had. Ik was echt een beetje in shock de dagen nadien, toen het volledig was doorgedrongen. Fien, degene die dus bestolen werd, zat naast me... rechts van mij. De dief kwam van links en was achteruit aan het sluipen. Ik zat met mijn benen in de lucht. Fien ook. Die dief is ONDER ONZE BENEN DOOR naar haar zak geslopen, wij hebben daar niets maar dan ook niets van gemerkt op het moment zelf.
Het beeld van dat lijkbleke hoofd zie ik soms nog eens terug, als mijn eigen hoofd weer afdwaalt tijdens een film.
Sindsdien ben ik nooit meer naar een film gegaan waar er bijna geen volk in de zaal zat, nooit meer op de allerlaatste rij gaan zitten, nooit meer naar een film om 17u en nooit meer ook en dat is best wel jammer want ik hield van cinemafilms, ook van Kinepolis, heb ik sinds dat voorval echt 100% op mijn gemak naar een film gekeken in een Kinepoliszaal. Wel 90%, en dat is ook ok, maar vertrouwen... heb ik niet meer in die duisternis van de film.
Een tip voor je volgende cinemabezoek. Vraag eens aan de zaalwachters of ze de uitgang wel zeker goed hebben afgesloten. En leg je zakken op de zetel naast je of hou het dicht bij jou. En LEG JE BESCHOENDE VOETEN MAAR EENS GOED UITGESPREID OP HET ZETELTJE VOOR JE, LIEFST MET WAT MODDER AAN.
Stomme dief.
God straft altijd. Jou ook. Wacht maar.
95% waarheid.
