De ladder

Ik kijk enorm op naar een bepaalde groep mensen. Ze zijn eigenlijk een klein beetje uniek. Iedereen kent er zo maar een paar echt goed.
Het soort zielen dat je nooit echt iets kan verwijten omdat ze door en door goed en sterk zijn. Die af en toe wel domme dingen doen, zoals iedereen wel eens, maar die dat gekke gedoe met gemak weer overeind krijgen.

Ik wou stiekem dat ik ook zo iemand was. Maar ik maak voorlopig nog teveel fouten om in die categorie thuis te horen.

Soms doe ik een poging en bouw ik een soort ladder op weg naar dat hoger niveau. Een van complimentjes en goede daden. Maar elke keer komt er wel een mannetje met een dikke schaar. Zo een groot rechtshandig ding dat mijn met linkse handen gebouwde ladder met gemak in tweeën knipt.

Dit zou gerust een liedje van Bart Peeters kunnen zijn of als ik dieren had gebruikt, een verhaal van Toon Tellegen. Jammergenoeg bestaat het mannetje echt en is zijn schaar soms heel erg slecht gezind. Ik floep er dan iets uit of ik doe alweer iets stom. Het is echt niet gemakkelijk om niet te zijn zoals je echt wil zijn.

Maar ik leef in goede hoop en denk aan wat later komt. Zo hoop ik stiekem ooit een ladder te bouwen die sterk genoeg is, dat ik eindelijk kan klimmen naar de categorie waarin ik pas. En mijn vrienden kan laten zien dat ik, met af en toe een flater hier en daar, ook ben zoals zij.

dit schrijfsel draag ik op aan alle Toontellegense eekhoorns in mijn leven.

Gelinkerhandicapt!

Wat sommigen ook beweren over de voordelen van linkshandig zijn... Ik vind het vooral gigantisch onhandig. Ik vervloek mezelf elke dag omdat ik niet deftig kan knippen, snijden, (netjes) schrijven, eten... Jaren aan mijn mama moeten vragen om het vlees op mijn bord te laten snijden, uit onkunde en uit beleefdheid voor de biefstuk. Ik kan het zelf ook wel maar geloof me, soms moet je je zwaktes kunnen toegeven.

De oorzaak hoef ik niet eens zo ver te zoeken.
Ik denk dat mijn linkerhand een soort trauma heeft opgelopen in het tweede leerjaar bij juffrouw Magda. Dat was tussen twee haakjes niet mijn meest favoriete juf. Ze kon er gewoon niet tegen dat ik al verder kon tellen dan de rest van mijn klasgenoten.
Op een keer gingen we een paddenstoel knutselen. Zo een mooie rode vliegenzwam. Een wc-papierrolletje en daarop een dekseltje, een rondje geknipt uit gekleurd, glanzend papier. En op dat rode deksel dikke ronde stippen. Toen ik, een half uur later dan de rest van de klas, klaar was met mijn erbarmelijke paddenstoelendeksel en half vierkante stippen, keek ik trots naar de juf. Zij echter, keek bedenkelijk weg... en bedacht hoe ze me kon uitleggen dat het echt geen kunstwerk was. Ze stuurde me daarom in een half gepikeerde bui richting derde kleuterklas, waar ik moest aankloppen met de boodschap: ik moet mijn paddenstoel komen tonen van juffrouw Magda. Wat toen volgde, is me lang, eigenlijk veel te lang bijgebleven. Juffrouw Claudine met spottende ondertoon: kijk kindjes, zo word je als je niet oplet in de derde kleuterklas! Tien minuten lang stond ik daar, uitgelachen worden door een dozijn kleuters tot de juf me weer richting 2e leerjaar stuurde. Zes jaar was ik, met traantjes in de ogen.


93% waarheid.

Pas binnengelopen bericht

Vannacht, omstreeks 3.00u AM, werd een jarige dinosaurus opgemerkt ter hoogte van de Sint-Michielsbrug in Gent. De dino kwam wellicht van een feestje dat doorging op de Kouter, niet veel verderop. Eerder al kwamen klachten binnen bij politiezone Gent over geluidsoverlast op het plein.
Een dronken schipper merkte het prehistorisch dier op tijdens een avondwandeling langs de Korenlei. Hij verklaarde dat de dino wel vier meter hoog was en stilletjes "Happy Birthday" neuriede...
Verdere sporen zijn voorlopig bijster.
Merkt u de dino op, aarzel dan niet om contact op te nemen met Politiezone Gent of met de bevoegde instanties aan het stadskantoor. Om niet aan geloofwaardigheid in te boeten, doet u dat best binnen de kantooruren.
5% waarheid.